Κύριος >> ΚΑΡΚΙΝΟΣ ΤΟΥ ΜΑΣΤΟΥ >> Goserelin, Tamoxifen Θεραπευτικές Ανησυχίες σε Προεμμηνοπαυσιακές Γυναίκες

Goserelin, Tamoxifen Θεραπευτικές Ανησυχίες σε Προεμμηνοπαυσιακές Γυναίκες

Η γοσερελίνη, ένας αγωνιστής ορμόνης απελευθέρωσης γοναδοτροπίνης, χορηγείται μαζί με ταμοξιφαίνη για αφαίρεση των ωοθηκών σε προ- ή περιεμμηνοπαυσιακές γυναίκες με π.χ. Η γοσερελίνη καταστέλλει την απελευθέρωση της ωοθυλακιοτρόπου ορμόνης και της ωχρινοτρόπου ορμόνης από την υπόφυση, με αποτέλεσμα τη μειωμένη παραγωγή και έκκριση οιστραδιόλης. Ωστόσο, το όφελος της συγχορήγησης γοσερελίνης και ταμοξιφαίνης έχει τεθεί υπό αμφισβήτηση από μελέτες όπως η φερμουάρ (Zoladex in Premenopausal Patients) υποσύνολο δοκιμής, αφήνοντας πολλά αναπάντητα ερωτήματα.

Μια πρόσφατα δημοσιευμένη, δευτερογενής ανάλυση δεδομένων 20 ετών από το Δίκη Στοκχόλμης (STO-5, 1990-1997) βοηθά στην αντιμετώπιση αυτού του ζητήματος. Το STO-5 ενέγραψε 924 προεμμηνοπαυσιακές γυναίκες που είχαν διαγνωστεί με επεμβατική BC μεταξύ Μαΐου 1990 και Ιανουαρίου 1997. Οι ασθενείς τυχαιοποιήθηκαν σε τέσσερα σκέλη θεραπείας: 2 χρόνια μονοθεραπεία με goserelin (3,6 mg SC μία φορά κάθε 28 ημέρες), 2 χρόνια ταμοξιφαίνη (40 mg από του στόματος μία φορά). ημερησίως) μονοθεραπεία, 2 χρόνια συνδυασμένης θεραπείας με γοσερελίνη και ταμοξιφαίνη ή καμία επικουρική ενδοκρινική θεραπεία (ομάδα ελέγχου). Οι συγγραφείς αναγνωρίζουν ότι η ύπαρξη μιας ομάδας ελέγχου χωρίς θεραπεία δεν θα ήταν εφικτή ή ηθική σήμερα, αλλά όταν ξεκίνησε αυτή η δοκιμή, το όφελος της ενδοκρινικής θεραπείας (ET) δεν είχε τεκμηριωθεί σταθερά. Οι ασθενείς χωρίστηκαν περαιτέρω σε τρεις ομάδες με βάση τη συμμετοχή των λεμφαδένων (LN) (0, 1-3 ή >4 θετικά LNs). Αυτοί οι ασθενείς με θετικά LN υποβλήθηκαν σε θεραπεία με κυκλοφωσφαμίδη, μεθοτρεξάτη και φθοριοουρακίλη. Η τοπική ακτινοθεραπεία προστέθηκε σε αυτές με >4 θετικά LNs.

Από τις 924 προεμμηνοπαυσιακές γυναίκες που μελετήθηκαν, οι 584 είχαν θετικούς υποδοχείς οιστρογόνων (ER+) π.Χ. Το 2019-2021, 586 όγκοι υποβλήθηκαν σε ποιοτικό έλεγχο υπογραφής 70 γονιδίων για να ταξινομηθεί ο πρωτοπαθής όγκος είτε ως χαμηλού είτε ως υψηλού γονιδιωματικού κινδύνου. Από αυτούς τους 586 όγκους, οι 463 ήταν ER+. Μεταξύ αυτών των 463 ER+ BC, 305 ήταν σε γονιδιωματικούς ασθενείς χαμηλού κινδύνου και 158 σε γονιδιωματικούς ασθενείς υψηλού κινδύνου. Ο υψηλός γονιδιωματικός κίνδυνος σχετίζεται γενικά με μεγαλύτερο μέγεθος όγκου, υψηλότερου βαθμού, HER2 θετική κατάσταση και χειρότερη πρόγνωση.

Τα δεδομένα από τους 584 ασθενείς με ER+ αξιολογήθηκαν ως προς το μακροπρόθεσμο όφελος της ET ανά δοκιμαστικό σκέλος. Τα χαρακτηριστικά αυτού του πληθυσμού περιελάμβαναν διάμεση ηλικία 47 ετών και κυρίως νόσο βαθμού ΙΙ (63%), θετική κατάσταση υποδοχέα προγεστερόνης (91%), αρνητική κατάσταση HER2 (88%) και χαμηλές βαθμολογίες Ki-67 (70%). Το μακροπρόθεσμο (δηλαδή, 20 χρόνια) απομακρυσμένο διάστημα χωρίς υποτροπές (DRFI) βελτιώθηκε σημαντικά στις ομάδες θεραπείας σε σύγκριση με την ομάδα ελέγχου, όπως αποδεικνύεται από στατιστικά σημαντικές μειωμένες αναλογίες κινδύνου (HRs) για τη γοσερελίνη (HR = 0,49, 95% CI , 0,32-0,75), ταμοξιφαίνη (HR = 0,57; 95% CI, 0,38-0,87) και θεραπεία συνδυασμού σε σύγκριση με μάρτυρες (HR = 0,63, 95% CI, 0,42-0,94).

Το μακροπρόθεσμο όφελος ET αξιολογήθηκε για τους 463 ασθενείς με ER+ που υποβλήθηκαν σε διαστρωμάτωση γονιδιωματικού κινδύνου. Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι η μακροχρόνια DRFI δεν βελτιώθηκε σημαντικά από την ταμοξιφαίνη στην ομάδα χαμηλού κινδύνου γονιδιώματος σε σύγκριση με τους ελέγχους. Από την άλλη πλευρά, σημαντική βελτίωση παρατηρήθηκε στη μακροχρόνια DRFI με γοσερελίνη σε γονιδιωματικούς ασθενείς υψηλού κινδύνου. Ωστόσο, δεν υπήρξε σημαντικό μακροπρόθεσμο όφελος με τη συνδυαστική θεραπεία είτε σε γονιδιωματικούς ασθενείς χαμηλού είτε υψηλού κινδύνου. Ανησυχητικά, παρατηρήθηκε σημαντικά αυξημένος κίνδυνος απομακρυσμένων υποτροπών σε γονιδιωματικούς ασθενείς υψηλού, αλλά όχι χαμηλού κινδύνου, όταν χορηγήθηκε συνδυαστική θεραπεία (HR = 3,36; 95% CI, 1,39-8,07).

Ενώ οι γονιδιωματικοί ασθενείς χαμηλού κινδύνου είχαν σταθερό μακροπρόθεσμο κίνδυνο μακρινής υποτροπής σε όλη την περίοδο των 20 ετών, η θεραπεία με ταμοξιφαίνη μείωσε αυτόν τον κίνδυνο κατά 77% (HR = 0,23; 95% CI, 0,06-0,92) στο έτος 20. ασθενείς υψηλού κινδύνου, η γοσερελίνη μείωσε τον κίνδυνο μακρινής υποτροπής κατά 74% (HR = 0,26, 95% CI 0,11-0,61) το έτος 5.

Οι φαρμακοποιοί μπορούν να χρησιμοποιήσουν αυτά τα γονιδιωματικά, μακροπρόθεσμα δεδομένα έκβασης - τα οποία έδειξαν έλλειψη οφέλους από τη συνδυαστική θεραπεία με γοσερελίνη και ταμοξιφαίνη - για να βοηθήσουν στη βελτιστοποίηση του θεραπευτικού σχήματος BC για τους προεμμηνοπαυσιακούς ασθενείς τους.

Το περιεχόμενο που περιέχεται σε αυτό το άρθρο είναι μόνο για ενημερωτικούς σκοπούς. Το περιεχόμενο δεν προορίζεται να υποκαταστήσει επαγγελματικές συμβουλές. Η εμπιστοσύνη σε οποιεσδήποτε πληροφορίες παρέχονται σε αυτό το άρθρο γίνεται αποκλειστικά με δική σας ευθύνη.

« Κάντε κλικ εδώ για να επιστρέψετε στην Ενημέρωση για τον Καρκίνο του Μαστού.